"Białe cierpienie" - wiersz

"Białe cierpienie"

Siedzę sam w cichym domu

opuszczonym

I nie wiem, gdzie są wszyscy

Na ziemi ślady krwi

mojej krwi

która spływając z ran

upamiętniła wszystko

co mi zrobili

Nie mam jedzenia ani wody

jest mi gorąco

i piana kapie z pyska

Słabnę coraz bardziej

Kiedy pomyślę o nich

oczy krwią mi napływają

Żaden czyn nie jest w stanie

dorównać temu, co mi zrobili...

Bili, tak okrutnie

Jeszcze czuję ten straszny ból

Głodzili, czasem nawet

nie umiałem się podnieść

A teraz, po tym wszystkim

odeszli i zostawili mnie,

umierającego.

Powoli tracę siły

gorączka się wzmaga

razem z bólem, nie tylko ran

ale i serca

Już więcej nie wstanę,

już odchodzę

Nareszcie cierpienia się kończą, Boże!

Nareszcie...

* * *

Wiersz jest mojego autorstwa.

Arthemis