Krew wolności #5

Mijały godziny, dni, tygodnie. Ortros żył w straszliwej nienawiści do ludzi. Każda chwila była nią przepełniona, a wściekłość była uczuciem, które towarzyszyło wilkowi zawsze.

Codziennie Dick przychodził z kijem do klatki i drażnił, cały czas drażnił Ortrosa. Wilk zaś cały czas mu odpowiadał, wściekłym warczeniem, jeżeniem sierści i obnażonymi kłami. Mężczyzna doszedł nawet do tego, że w środku nocy budził wilka waleniem o klatkę, aby ten wściekł się jeszcze bardziej. 

A Ortrosowi nie pozostawało nic innego, jak tylko walczyć, walczyć cały czas.

Rozsadzany nienawiścią stał się krwiożerczą bestią, witającą każdego głuchym pomrukiem. Oczy napłynęły krwią, sierść prawie cały czas była najeżona. Wilk chciał zemścić się na wszystkich ludziach, którzy zabrali mu to, co było dla niego najważniejsze – wolność.

Czasami w snach wilka pojawiały się obrazy puszczy, lodowych równin i cichych, tajemniczych lasów. Jego dom, w którym się wychował – przepadł, zniknął. Jego towarzyszy, innych wilków – nie było. Stracił wszystko...

Przez ludzi.

Wilk od czasu, gdy go złapano, wiedział już, że to sprawka ludzi. Wszystkich ich nienawidził, lecz najbardziej pałał wrogością do Dicka.

Dick wiedział, że Ortros go nienawidzi. O to mu chodziło, dlatego zawsze, gdy tylko mógł, szedł do jego klatki i wściekał na różne sposoby, aby na arenie wylał całą czarę emocji na przeciwnika i zabił go.

Był okrutnym człowiekiem. Tresował psy wykorzystując ich uczucia spoczywające głęboko w ich duszy. Wściekłość i gniew – to starał się obudzić, nienawiść zaś – dawał.

Mężczyzna robił to samo z Ortrosem. Jego drażnienie nie ograniczało się tylko do kija. Czasami potrafił przywiązać wilka do łańcucha, aby ten atakował patyk, którym Dick go bił. Kilka razy doszło do tego, że Ortros w przypływie gniewu łamał kij w śmiertelnym zacisku szczęk, a raz nawet udało mu się zranić Dicka w rękę. Odtąd mężczyzna męczył wilka jeszcze bardziej.

Pewnego dnia wpuścił go na arenę, ale bez przeciwnika. On sam stanął za wysoką, drewnianą ścianą i patrzył z lubością, jak Ortros próbuje skoczyć mu do gardła.

- Atakuj, wilku! Pokaż co potrafisz! - krzyczał mężczyzna, dokuczając wilkowi dodatkowo grubym kijem. Wilk tymczasem szarpał się i skakał, warcząc głucho w przypływie wściekłości.

Od tego czasu Ortros znienawidził Dicka jeszcze bardziej, a do drewnianej areny czuł wstręt.

Nie zawsze jednak objawiał swój gniew. Kiedy nikt go nie drażnił, kiedy nikogo nie było w pobliżu – wilk kładł swój szaro-rudy łeb i wznosił oczy w błagalnym spojrzeniu. Wtedy marzył – o swoim domu. Chciał tam wrócić – tęsknił za nim całym swym wilczym sercem, przesyconym nienawiścią, którą dał mu człowiek...

Dick tymczasem marzył o pieniądzach, które wkrótce da mu ten wściekły wilk z puszczy za wszystkie zrobione zakłady. Dzień pierwszej walki Ortrosa na arenie zbliżał się wielkimi krokami, ale wilk nie miał o tym pojęcia. Wiedział tylko, że nienawidzi Dicka i wszystkich innych ludzi.

Pewnego wieczoru Ortros jak zwykle leżał w swojej ciasnej klatce i marzył.

Nagle usłyszał skrzyp. Podniósł szybko głowę, kierując uszy w stronę źródła dźwięku.

Do pomieszczenia wszedł Jack i niepewnym krokiem podszedł do klatki wilka. Ten widząc człowieka, warknął i położył uszy po sobie.

Jack stanął kilka metrów od klatki i usiadł na przysuniętej przez siebie beczce. Popatrzył na wilka, u którego głuchy pomruk stawał się coraz to głośniejszy.

Przesiedzieli tak obaj niecałą godzinę. Warczenie Ortrosa stopniowo cichło, wilk uznał, że nie ma to sensu. Jack i tak wydawał się być niewzruszony.

- Och, wilku – przemówił smutno Jack, a Ortros warknął na te słowa. - Gdybyś tylko wiedział, jak mi cię jest żal. Nie jestem taki, jak Dick – wyciągnął rękę do wilka, ale ten obnażył kły. Jack szybko ją cofnął.

- Naprawdę nie rozumiem, jak on może zabierać dzikie zwierzę z jego domu i tak okrutnie je tresować. - Powiedział po chwili spokojnym głosem, ale z nutą rozpaczy. Ortros przyjął to z milczeniem.

- Przecież nawet te najlepsze psy żyją góra kilka miesięcy. Może ty przetrwasz dłużej, ale jakie to będzie miało znaczenie?! I tak zdechniesz z wycieńczenia. - Jack wzniósł ręce do góry. Wilk przyjął to jako wrogi gest, więc zawarczał ostrzegawczo. Jack natychmiast przyjął zwykłą pozę.

- Wybacz, wilku, nie chciałem cię wystraszyć. Po prostu to mnie mierzi zawsze, gdy o tym pomyślę... Ty pewnie chciałbyś sobie teraz biegać po lesie z innymi wilkami, mam rację?...

Wilk przekrzywił lekko łeb, nie odrywając wzroku od Jacka.

- Na pewno mam rację. Szkoda, że nie umiesz mówić – westchnął chłopak. Ortros milczał, ale nadal był czujny. Był nieufny i nie wiedział, że nie wszyscy ludzie zachowują się tak okrutnie.

- Wiem, że mnie rozumiesz. Gdyby moja rodzina nie była biedna, a ja bardziej wykształcony, toby mnie tu nigdy nie było. Ale sam widzisz – wszystko kręci się wokół kasy.

Wilk wydał z siebie głuchy pomruk, ale nie był on złowrogi. Jack wyraźnie się ucieszył.

- Rozumiesz mnie! Naprawdę mnie rozumiesz! - powiedział z radością. - Niech Dick się pocałuje w nos. I tak jest parszywym, głupim i śmierdzącym bydlakiem! - Jack wstał, a Ortros cofnął się podejrzliwie.

- Nie martw się, wilku. Zrobię wszystko, abyś nie skończył jak zwykłe ścierwo rzucone pod płot. Tylko jak dzikie, piękne zwierzę ze swoją godnością... Obiecuję, zrobię wszystko.

 Jack uśmiechnął się, a Ortros warknął głucho w odpowiedzi.

Nie mógł przecież wiedzieć, że Jack naprawdę chce mu pomóc.
***
od: Ola