Siedem księżyców #9

Wędrówka ani na chwilę nie wydawała się Lucesowi nużąca. Podziwianie niezwykłych krajobrazów oraz coraz to głębsze poznawanie swoich nowych przyjaciół znacznie ją urozmaicało. Jedynie zmęczenie dawało się czasami we znaki. Luces żałował, że nie mają żadnego środka transportu. Gdyby mieli chociaż konie, poruszaliby się szybciej i o wiele wygodniej.

Cała ósemka jednak była bardzo wytrzymała. Liczne podróże, wykonywane prace, polowania i walki umocniły ich ciała i dusze. Byli odporni na mróz i upały, mała ilość jedzenia nie była dla nich nowością. Znosili dzielnie wszelki trudy i znoje tułaczek. W pewnych chwilach Luces był pod dużym wrażeniem ich wytrwałości, a także doświadczenia zdobytego przez długie lata.

On sam jednak wcale nie był gorszy pod tym względem, choć wiedział, że nie dorównuje im szybkością, siłą, sprytem i nabytym doświadczeniem. Mimo to radził sobie bardzo dobrze i szybko uczył się tego, co powinien wiedzieć będąc na szlaku.



Z każdą chwilą dowiadywał się też coraz to więcej o swoich przyjaciołach.
Pewnego dnia, gdy wędrowali po stepie, Nezumiemu udało się złapać młodego szaraka. Trzymając martwego już zająca za uszy, z dumą pokazał zdobycz innym.

- Mamy kolację - powiedział, po czym zaczął związywać zająca sznurkami. Wilczyca Kory, Anaju, akurat stała bardzo blisko niego. Rozszerzyła nozdrza i postawiła uszy. Poczuwszy zapach mięsa, gwałtownie rzuciła się na zająca.

- Wara stąd, ty...! - krzyknął Nezumi, po czym z całej siły trzepnął wilczycę w łeb, odskakując wraz ze zdobyczą. Anaju zaskomlała cicho i odsunęła się na bezpieczną odległość. Luces, który podczas podróży zdążył już zaprzyjaźnić się z wilczycą, natychmiast stanął w jej obronie.

- Czemu to zrobiłeś?! - zapytał gniewnie, stając przy Anaju i szukając wzrokiem Kory. Jednak nie było jej w pobliżu, podobnie jak Yashiro i Sheri. Chłopak przypomniał sobie, że wszystkie trzy pobiegły razem z Artemem i Troyem do rzeki, natomiast Ruka, Triva i Homra zostały w tyle.
Zwrócił się więc do stojącego nieopodal Draco, który obserwował całe zdarzenie z kamienną twarzą.

- Widziałeś to? - rzekł wtrząśnięty do jasnowłosego. Draco tylko wzruszył ramionami. - Czemu to zrobiłeś?! - powtórzył ostro do Nezumiego.

- Nie będą mi zwierzęta zżerały kolacji. – mruknął pod nosem.

- Nie musiałeś jej bić! - krzyknął wściekły Luces. Od dziecka bardzo lubił wszystkie zwierzęta i szanował je. Nie wyobrażał sobie ich poniżania, zwłaszcza, kiedy były przyjaciółmi ludzi.

- A co ci do tego?! - zezłościł się w końcu Nezumi i podszedł szybkim krokiem do Lucesa. Jego ciemne oczy błyszczały z gniewu. - To tylko parszywe zwierzaki!

- Co ty mówisz?! - Luces poczerwieniał ze złości – One też żyją! A poza tym, to wilk Kory!
Nezumi już otworzył usta, aby coś powiedzieć, ale ostatecznie odwrócił się na pięcie.

- Nic nie rozumiesz. - powiedział ledwie słyszalnie, po czym widząc, jak doganiają ich Triva i Homra, a z koryta rzeki biegną pozostali, zawołał: - Chodźcie! Musimy znaleźć miejsce na obóz!

* * *

Luces długo jeszcze myślał nad zachowaniem Nezumiego. Nigdy nie widział go tak poirytowanego. Postanowił zapytać go przy ognisku, kiedy już rozbiją obóz.

Nosząc chrust na opał, Luces próbował złapać Nezumiego samego. Jednak nie było to takie proste – chłopak cały czas rozmawiał o czymś z Sheri. W końcu, gdy się ściemniło i wszyscy usiedli przy ognisku, nadarzyła się okazja.

- Pójdę po wodę – odezwała się Yashiro i wstała.

Ruka i Draco oraz Triva i Homra zajęli się cichą rozmową. Siedząca obok Nezumiego Kora patrzyła się w ogień, głaszcząc delikatnie Anaju, która odsunęła się jak najdalej od czarnowłosego. Luces syknął, a Nezumi podniósł na niego swój ostry wzrok.

- Chciałem z tobą pogadać – rzekł cicho Luces, obserwując uważnie Korę, która na szczęście nic nie usłyszała – Powiedz mi, czemu tak bardzo nie lubisz zwierząt? - postanowił, że nie będzie owijał w bawełnę.

Nezumi przez chwilę milczał. Jego zadumaną twarz oświetlały złote płomienie.

- To nie tak – odezwał się w końcu bardzo cicho – Zrozum, jestem przyzwyczajony do trudnych wędrówek, kiedy brakuje nam pożywienia. Staram się je oszczędzać. Jakby ci to powiedzieć... - zamyślił się – Traktuję wszelkie zwierzęta jako utrudnienie.

- Utrudnienie? - zdziwił się Luces, patrząc ukradkiem na Korę i Anaju.

- Tak. Może to do ciebie jeszcze nie doszło, ale mamy wyjątkowo dziwne szczęście. Nasza wędrówka jest łatwa. Mamy jedzenie i wodę, nie musimy niczego oszczędzać. Ale kiedy dojdziemy do Firefall, stamtąd będziemy przemierzać nieurodzajne ziemie. Zwierzyny będzie mało, tak samo, jak jadalnej roślinności. Będziemy musieli zrobić dużo zapasów, aby przetrwać... - chłopak podniósł wysoko głowę i spojrzał w niebo. Na ciemnym tle pojawiły się pierwsze, jasne punkciki.

* * *